Το νερό γνωρίζει.
Το νερό: Το πιο ωραίο υγρό,
το αρχετυπικό υγρό.
Γνωρίζει: Το πιο ωραίο ρήμα,
το καταληκτικό ρήμα.

Δεν ξέρω να πω τι ακριβώς διαπραγματεύεται το έργο.
Νομίζω την ενηλικίωση. Την διαδικασία προς την ενηλικίωση.
Ούτε και θεωρώ πως έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία το θέμα ενός έργου, μιας ταινίας, ενός τραγουδιού, ενός πίνακα. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν -εδώ και αιώνες- λεχθεί. Πάντοτε έδινα τραγικά μεγαλύτερη σημασία στο πώς της τέχνης. Στο πώς των ανθρώπων.

Βέβαια, κάθε έργο -για μένα τουλάχιστον- δεν είναι παρά ένα περιστατικό ζωής. Συμπυκνωμένο και σαν καρφωμένο μέσα στον χρόνο.
Μετέπειτα διαρκής υπενθύμιση.

Αιτία για τη συγγραφή του έργου η μόνιμη αγωνία. μου για το τι ακριβώς κάνω επάνω στον πλανήτη που ζω. Αφορμή για τη συγγραφή του έργου ένα συγκεκριμένο νερό, Το νερό της Πάτμου που -όλο της- το γνωρίζω καλά.

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Δημήτρη Καταλειφό, που είδε, κατάλαβε και με τίμησε.

Καλή ανάγνωση, φίλοι μου, καλή όραση

(από το σημείωμα του συγγραφέα)